بررسی اتیولوژی، محل و نوع آسیب در بیماران دچار افتادگی پا

چکیده مقدمه: افتادگی پا از شایع ترین و مشکل زاترین علامتهای بالینی در بیماران ارجاع شده به مراکز الکترودیاگنوز است که علت های متعددی دارد. الکترودیاگنوز می تواند به تشخیص قطعی محل آسیب، نوع و شدت ضایعه کمک کند و میزان بهبود را پیش بینی کند. با توجه به توزیع متفاوت اتیولوژی و محل آسیب افتادگی پا در مطالعات مختلف، این مطالعه انجام شده است. هدف: بررسی اتیولوژی، محل آسیب و نوع ضایعه در بیماران دچار افتادگی پا مراجعه کننده به مرکز الکترودیاگنوزتیک بیمارستان پورسینای رشت مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، 58 بیمار دچار افتادگی پای اکتسابی مورد بررسی بالینی و الکترودیاگنوز قرار گرفتند که قدرت عضلانی فلکسیون دورسال پای آنها بر اساس خط کش انجمن تحقیق طبی برای درجه بندی قدرت عضلانی 3 یا کمتر بود و در طی سال 1388 به مرکز الکترودیاگنوزتیک بیمارستان پورسینای رشت ارجاع شده بودند. نتایج: از 58 بیمار،30 نفر مرد و 28 نفر زن بودند. متوسط سنی افراد 64/41 ساله با انحراف معیار 97/14 سال بود. شایع ترین محل آسیب در این بیماران، ریشه l5 و شایع ترین علت شناسایی شده تروما بود. متوسط سنی بیماران دراین مطالعه بیش از مطالعات دیگر ومتوسط سن بروز در زنان به صورت معنی دار بالاتر از مردان بود(p=0.02). توزیع فراوانی محل های آسیب و علل مختلف بیماری در گروه های سنی مختلف بصورت قابل توجهی متفاوت بود (سطح معنی داری به ترتیب 0.001 و 0.005 ) . شایع ترین علت افتادگی پا در افراد زیر 35 ساله نوروپاتی پرونئال و در افراد مسن تر رادیکولوپاتی l5 بود. در 33 بیمار درد همراه با افتادگی پا علامت برجسته ای بود که در 17 نفر این درد از نوع رادیکولار و در 16 نفر غیررادیکولار بود. نتیجه گیری: برخلاف اکثر مطالعات دیگر درمطالعه ما ضایعات ریشه های عصبی (رادیکولوپاتی l5 ) شایع ترین علت افتادگی پا بود. به نظر می رسد توزیع اتیولوژی و محل آسیب به جمعیت مورد مطالعه و سن افراد بستگی داشته باشد.در اکثر افراد توزیع بالینی درد با محل ضایعه مطابقت داشت و بیشترین کارایی مطالعات الکترودیاگنوز در تعیین محل ضایعه در بیمارانی بود که به همراه افتادگی پا هیچگونه دردی نداشتند.